Een tijdje geleden schreef ik op mijn oude blog weleens een stukje over de paniekaanvallen waar ik last van had, mijn oude blog is niet meer, dus….. Even in het kort hoe mijn paniekaanvallen zijn begonnen…

In 2011 kreeg ik mijn eerste paniekaanval, een hele heftige waardoor ik ook meteen last kreeg van pleinvrees. Ik durfde niet alleen de straat meer op en ik kon een lange tijd niet werken. Ik had maandenlang iemand nodig die met mij mee ging om boodschappen te doen, mijn dochter van school te halen en toen ik weer aan het werk ging kwam mijn leidinggevende mij elke dag thuis ophalen en bracht mij na de werkdag weer naar huis. Het is heel vervelend om van mensen afhankelijk te zijn op deze manier. Mijn vader heeft zijn hele leven last gehad van angsten en fobieën dus het zit gewoon duidelijk in mijn genen. En mede door stress, werkdruk, het overlijden van mijn ouders zijn waarschijnlijk de paniekaanvallen bij mij ook gaan borrelen…. Wat een hel! Veel mensen begrijpen niet wat je doormaakt, snappen er geen bal van en vinden dat je je niet zo moet aanstellen. Maar goed, hoe gaat het nu met mij in 2015, vier jaar na mijn eerste paniekaanval?

Momenteel gaat het eerlijk gezegd heel goed, ik heb nog maar weinig echte paniekaanvallen. Thank god! En met echte, bedoel ik hevige paniekaanvallen. Ik heb af en toe wel lichte aanvallen, dan word ik benauwd in de rij in de supermarkt, of net voordat ik op de fiets moet stappen richting mijn werk maar die komen ook nog maar zelden voor. Gelukkig! Het is mij wel opgevallen dat ik meer last heb van deze lichte aanvallen wanneer ik richting mijn menstruatie ga. Er zit echt een vast patroon in, elke maand ben ik een week lang niet zo lekker. Veel hoofdpijn, duizelig, ik ben dan wat gejaagder, nerveuzer en dus wat paniekeriger en dat is steeds de week voor mijn menstruatie.

Natuurlijk zijn er dagen dat ik het liefste thuis in mijn veilige haven zou willen blijven, maar wat heb je daar eigenlijk aan? Niets, helemaal niets… dan ga ik er weer aan toegeven en dat is juist wat ik niet wil. Als ik er teveel aan ga toegeven dan kan het zomaar ineens zijn dat de angsten en paniekaanvallen weer heviger terug komen. Eerlijk gezegd denk ik dat het nu ook te maken heeft met mijn leeftijd, ik ben bijna 41 en rond deze leeftijd krijg je te maken met hormoonschommelingen…helaas.

De afgelopen vier jaar zijn er een aantal dingen geweest die mij er doorheen hebben gesleept, hele simpele dingen om het allemaal wat draaglijker te maken. Positief blijven, veel lachen, leuke dingen doen, van dag tot dag leven, veel erover praten, ademhalingstherapie, gezond eten, voldoende bewegen en bepaalde dingen heb ik gewoon de rem op gezet. Ik ben ook minder uren gaan werken…

Ook zie ik steeds vaker persoonlijke stukjes voorbij komen van mensen die last hebben van paniekaanvallen, er over schrijven is goed! Vertel tegen je familie en vrienden dat je last hebt van paniekaanvallen. Schaam je niet, gooi het eruit. Het lucht op en onbewust help je er ook andere mee met een stukje herkenning. Nog een tip: Probeer gewoon te doen ga dingen niet uit de weg. Zet je zelf eens op de eerste plaats, durf nee te zeggen! Ik weet als geen ander dat het makkelijker gezegd is dan gedaan maar het werkt echt.