Hoe voel ik mij nu, hoe zien mijn dagen er uit?
Ik geef je weer een hormonen op hol update. NOTE: Onderstaand schreef ik in een erg slechte week, nu bijna een week geleden. Inmiddels heb ik weer een paar redelijk goede dagen achter de rug. Het is zeer wisselend, mijn verhaal goed of slecht, wil ik graag delen. Misschien geef ik iemand een steuntje in de rug of lok ik reacties uit waar ik zelf weer wat aan heb.
Je zult het niet aan mij merken
Eigenlijk wil ik niet teveel klagen, want er zijn veel ergere dingen in de wereld. Maar dagelijks opstaan met de onzekerheid over hoe ik mij nu weer de hele dag door moet slepen breekt me op. Wanneer je mij tegenkomt zul je het niet aan mij merken ik ben inmiddels een ster in het verbergen hoe rot ik mij soms voel. Alleen de mensen die mij goed kennen zullen het door hebben.
Klote!
Het is een aantal weken redelijk goed gegaan, ik kwam de dagen normaal door. Met normaal bedoel ik…geen onzeker gevoel in mijn lichaam, geen plotselinge stemmingswisselingen, geen naar gevoel in mijn hoofd door de opvliegers want de opvliegers waren ook niet overdreven aanwezig. Ja ik heb mij aardig goed gevoeld vergeleken met de periode daarvoor en vergeleken met afgelopen anderhalve week. Want op het moment is het weer aardig klote!
Stiekem is dat al te veel
Wanneer de opvliegers de kop op steken gaat dat over in een naar onbeschrijflijk zeer aanwezig gevoel in mijn hoofd. En zo gaat het al anderhalve week. Ik sleep mezelf elke dag naar mijn werk, niet omdat ik niet wil werken maar door dat rotte gevoel in mijn kop, dat maakt erg onzeker. De uren op mijn werk gaan tergend langzaam voorbij. Het lijkt wel of het gevoel steeds langer aanhoudt en wanneer ik thuis kom ben ik gesloopt. Ik doe de boodschappen, ruim op en doe wat echt gedaan moet worden, ik zorg dat er eten op tafel staat but that’s it! Meer kan ik niet hebben op het moment. Stiekem is dat al te veel. Ik heb weinig energie en lig elke avond veel te vroeg op bed. Fijn als je ook nog een gezin hebt.
Soms is het voor hun ook maar gissen
Gelukkig krijg ik veel begrip van mijn man en kids maar soms is het voor hun ook maar gissen wat ze er mee aan moeten. Ik baal er echt van dat ik veel mijn dagen zo moet doorbrengen, veel afspraken zeg ik af en leuke dingen moet ik afwijzen. Ik trek het dan gewoonweg niet. Thuis is mijn vertrouwde plekkie, het liefst ben ik dan daar wanneer ik me zo rot voel. Werken aan mijn blog geeft mij enige rust dus dat probeer ik ook nog wel bij te houden, maar voor de rest heb ik nergens zin in. Het liefst kruip ik onder de dekens en sluit ik mijn ogen dan voel ik het niet meer tot de volgende ochtend.
Positiviteit en lachen
De huisarts is op de hoogte en via mijn werk gaan ze samen met hem een doorverwijzing regelen naar een vrouwendokter in het Erasmus ziekenhuis om te kijken wat ze voor me kunnen doen zodat ik mij misschien weer enigszins wat met regelmaat beter zal gaan voelen. Het kan mij niet snel genoeg gaan, het onzekere is zeer uitputtend. Ik ben het zo zat en zou graag mijn eigen ik weer eens willen ontmoeten. Of moet ik zeggen mijn nieuwe ik? Het klinkt allemaal deprimerend maar ik probeer de dag door te komen met veel positiviteit en lachen, dat lukt redelijk en verzacht een beetje.